| De twee soorten, die wij gevonden hebben, behoren beide tot het
genus Nilssonia. Daarnaast is nog een andere soort bekend. |
| Nilssonia polymorpha is de meest voorkomende soort. De bladeren zijn erg verschillend van lengte, maar hebben  gemeen dat
de zijblaadjes dicht opeen staan. Vaak is er geen of zeer weinig tussenruimte
en het komt ook voor dat de zijblaadjes met elkaar vergroeid zijn. Verder
zijn ze meestal enigszins gebold en niet toegespitst. Het blad als geheel is erg langgerekt van vorm (lijnvormig). De assen van de bladeren zijn stevig.
|
 Nilssonia
acuminata heeft daarentegen vaak toegespitste zijblaadjes, waardoor er een V-vormige ruimte tussen de blaadjes ontstaat. De zijblaadjes zijn ook vaak langgerekter dan bij de vorige soort. Het blad als geheel is daardoor minder lijnvormig. |
 Pseudoctenis
prossii Deze plant is pas in 1998 beschreven. Het blad als geheel is groot en enkelvoudig geveerd. De zijblaadjes zitten aan de zijkant van de dikke as vast en lopen naar beneden af. Ze zijn gemiddeld 1 cm breed en zo’n 12 cm lang. Onderaan staan ze loodrecht op de as, meer naar boven wordt de hoek steeds kleiner. De plant is tamelijk zeldzaam. |