Gij trotsche vrouwe, die met hoog geheven hoofd
Uw wegen ging en weinig woorden zei ...
Tot gij de spitse handen in de mijne lei,
En kleine woorden van de liefde sprak, van harde klank beroofd.

Hoe werd Uw trotsch een kind zo blij,
Uw lang vergeten akker, eenzaam, en doorkloofd
Van heete wenschen, bij het wachten uitgedoofd,
Een prille bloemverdroomde lentewei -,

Uw trouw, zoo groot in ied're levensstonde,
Uw duldzaamheid, een wonder in beproeven; -
Toch, gij, die bloedde uit een nooit te helen wonde:

- Die eene dag, dat wij het dood verleden stil begroeven,
En onze doode dromen stonden bleek in 't ronde ...